De gemeente Ahrntal telt zo’n 6000 inwoners en omvat de plaatsen Luttach, Steinhaus (de hoofdplaats, op ruim 1000 meter boven de zeespiegel), St. Jakob, St. Johann, St. Peter en Weißenbach. Het werk op de boerderij, maar ook de kunstnijverheid hebben hier een lange traditie die zorgvuldig wordt onderhouden. Tot diep in de 20ste eeuw waren de boeren hier vrijwel uitsluitend zelfvoorzienend.

Museumtocht
De meest bezienswaardige objecten van de gemeente Ahrntal zijn te bewonderen in drie musea. Het ‘Krippenmuseum’ (kerststalmusuem) Maranatha in Luttach toont op 1300 vierkante meter allerlei volkskunst met fantasievolle kerststallen uit heel Europa. De werkplaats ernaast biedt een blik op de houtsnijkunst, een van de traditionele ambachten in het Tauferer Ahrntal.
Het ‘Bergbaumuseum’ (mijnbouwmuseum) in de ‘Kornkasten’ in Steinhaus vertelt het verhaal van het keiharde werk in de mijnen en de moeilijke leefomstandigheden van de mensen. De Kornkasten was ooit een magazijn waarin alles wat nodig was voor de mijnbouw in de bergen lag opgeslagen – van gereedschap tot graan. Tegenwoordig maken de objecten in de Kornkasten de geschiedenis en het werk in de bergmijnen aanschouwelijk. Wie niet alleen foto’s wil zien, maar de bergmijn zelf wil ervaren, gaat naar de buurgemeente Prettau om daar af te dalen naar een speciaal geprepareerde mijngang. 
Het belangrijkste mineralenmuseum van de Oostelijke Alpen in Steinhaus is ontstaan uit een grote passie van de oprichters. Hier zijn zo’n 1000 objecten te zien uit de rotsen van de bergregio’s Hohe Tauern en Zillertaler Alpen. Het mooiste bergkristal komt uit – hoe kan het ook anders – de bergmijn van Prettau.

’Teldra Köscht’
De keuken van het Ahrntal, ofwel de ‘Teldra Köscht’, weerspiegelt de leefomstandigheden en tradities in de gemeenten. Juist deze van oudsher wat karige specialiteiten vormen tegenwoordig een verrijking voor de Pustertaler keuken. Tot in de jaren ’60 waren de boeren en dorpsbewoners overwegend zelfvoorzienend. Ze voedden zich met datgene wat hun ‘Toul’ (dal) te bieden had. Een voorbeeld daarvan is de kaassoort ‘Graukäse’. Omdat alle room nodig was om boter te maken, werd de kaas noodgedwongen met magere melk gemaakt. Het eindproduct was de Graukäse. Tot en met de 19de eeuw was het kaasmaken (‘Kasn’) uitsluitend voorbehouden aan de boerinnen en vrouwelijke kaasmakers. Pas later werd het een mannenberoep. Juist omdat Graukäse zo vetarm is, hebben fijnproevers en voedingsdeskundigen jaren geleden deze kaassoort al in het vizier gekregen. Uiteindelijk heeft de Ahrntaler Graukäse zijn weg gevonden naar de recepten van topkoks. Toch wordt hij ook nu nog op de traditionele manier gemaakt. Wie geen Graukäse heeft geproefd, is niet in het Ahrntal geweest, daar is iedereen het over eens. Van oudsher wordt hij in schijfjes gesneden genuttigd, met azijn en uienringen. Ook geeft hij de echte ‘Pressknödeln’ (knoedels), die ooit het basisvoedsel waren van kaasmakers en bosarbeiders, hun karakteristieke, intense smaak.